ختم دسته جمعی 5000 صلوات
به نیت سلامتی و فرج امام زمان (عج)
امام حسین (ع) امام دوران خود بوده است!!!
او را نشناختند و یاری نکردند !!!
آیا ما امام زمان خود را می شناسیم ؟؟؟
آیا دستی به یاری آن نور آسمانی بلند کرده ایم؟؟؟
مهدی (عج) تنهاتر از جدش مانده است !!!
به امید ظهورش ...
هیات تمام شد ، همه رفتند و تو هنوز... " اللهم عجل لولیک الفرج "
در گوشه ای مانده ای و گریه میکنی...
* اِنّ اَعفَی النّاسِ مَن عَفا عِندَ قُدرَتِهِ * " بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد " * لا تقولوا باَلسنَتکم ما ینقُص عَن قَدَرَکم * " چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد " * یَظهَرُ اللَّهُ قائِمَنا فَیَنتَقِمُ مِنَ الظّالِمینَ * " خداوند قائم ما را از پس پرده غیبت بیرون مى آورد و آنگاه او از ستمگران انتقام مى گیرد "
غروب آن روزِ خورشید، از غروبی غم انگیزتر خبر می داد، خون فرزند پیامبر(ص) با شقایق خانه خورشید، در هم آمیخت. نسیم، سینه زنان، خبر سوختن فرزندان فاطمه (س) را به مدینه می برد و شب، سراسیمه از راه می رسید. اینک این پیکر عریان حسین (ع) است که بر رمل های دشت کربلا افتاده است؛ با هزار ستاره زخم، و دختری که به شیون افتاده است.
خیمه ها، شعله زار شده بود و شراره ها میهمان دامن کودکان بودند و کودکان، میهمانِ خارهایی که با آبله از پایشان پذیرایی می کردند. آن سوتر، تازیانه ها به نوازش یتیمان برخاسته بودند؛ و در این میانه، زینب، آن همیشه پر اندوه، چشمی به قتلگاه که بدن پاره پاره را بیابد و دستی به نوازش کودکان، تا با فرا رسیدنِ شب، ترس بر اندامشان سایه نیندازد.
آری! این دختر علی است که به قتلگاه آمده است؛ گوشه به گوشه میدان را می نگرد و ناگاه بوی گل، او را به سمت خویش فرا می خواند. با دامنی از اشک می رود و شاخ و برگ ها را کنار می زند؛ نیزه ها و شمشیرها را می گویم.
و کم کم بدنِ گل که آرام بر سجاده گرم صحرا آرمیده است، بی سر!
و آری؛ دوباره این دختر علی است که دست به زیر بدن پاره پاره می برد و سر به آسمان بلند، که «پروردگارا، این قربانی را از آل پیامبر(ص) قبول کن» و سپس رو به مدینه، با پیامبر به نجوا می پردازد که:
«این کشته فتاده به هامون حسین توست
این صید دست و پا زده در خون حسین توست».
خدایا به ما توفیق بده علاوه بر عطش امام حسین(ع) ، هدفش را نیز درک کنیم
و زیر پرچم آن امام عزیز جایگاهی داشته باشیم
به جای سالی یک دهه امام حسین(ع) را به مظلومی و به تشنگی یاد کردن
هر روز ایشان را به مردانگی ، بزرگی و شجاعت یاد کنیم .
یادمان باشد؛
اول نماز حسین،بعد عزای حسین.
اول شعورحسینی،بعد شور حسینی.
محرم و صفر زمان بالیدن است نه فقط نالیدن،
بساطش آموزه است نه موزه.
سند محکم دیگری ست
که ثابت می کند
عاشورا در همه ی زمان ها جاری ست
و هر انسانی را در هر زمانی کربلایی ست؛
یک دو راهی
که او باید میان یاری حق و غضب خداوند یکی را انتخاب کند
اگر عباس نیستی
اگر حبیب نبودی
حر باش
به خدا
او سر تمامی کشتگان راه حق را بر دامن گرفت
حتی توبه کردگان را...
